پاسخ به 10 سوال رایج درباره زودانزالی- قسمت سوم

سوال هشتم: مگر انزال، اصلا یک رفلکس عصبی-نخاعی نیست که در اختیار آدم نیست. پس شما چی یاد می دهید در رفتار درمانی؟

دقیقا همین طور است. خود انزال، تحت اراده ما نیست. مگر نعوظ تحت کنترل ما هست؟ نعوظ هم نیست. الان چشمتان را ببندید و اراده کنید، همان طور که مثلا اراده می کنید دستتان را بالا می برید، نعوظ داشته باشید. (البته اگر آقا هستید. اگر خانم هستید همین اراده را می توانید برای ترشحات تناسلی تان به خرج بدهید. آیا می توانید اراده کنید و خیس شوید؟) می شود؟ نمی شود؛ مگر اینکه افکار خاصی در ذهن بیاورید یا خودتان را در معرض تحریکات خاصی قرار دهید. آن وقت می شود.

این یعنی درست که ما بعضی فرایندهای تحت کنترل سیستم عصبی خودکارمان دست خودمان نیست؛ اما می توانیم غیر مستقیم مدیریت کنیم. مثال ساده اش دفع ادرار است. مثانه ما کم کم پر می شود تا به جایی می رسد که ما احساس می کنیم باید دست شویی برویم. این مکانیسم خودکار است و دست ما نیست. اما هم آب خوردن های قبلش که مثانه کی پر شود دست ماست؛، هم اینکه دقیقا کی برویم دست شویی و مثانه را خالی کنیم. ما یک اسفنکتر داخلی پیشابراه در گردن مثانه داریم که تحت کنترل ما نیست و وقتی مثانه پر شود، باز می شود تا ما احساس دفع کنیم. اما یک اسفنکتر خارجی پیشابراه هم داریم که کنترلش را در کودکی یاد گرفته ایم و هر وقت بخواهیم بازش می کنیم.

در انزال هم این اتفاق می افتد: پیام های حسی ناشی از تحریکات جنسی می رود به یک مرکز در نخاع و و وقتی به یک حد خاص رسید (آستانه انزال)، آن مرکز یک پیام حرکتی می فرستد به دستگاه تناسلی که باعث ترشح منی داخل مجاری می شود. این مرحله را می گوییم مرحله emission  یا صدور. از اینجا به بعد دیگر دست ما نیست. یعنی از این نقطه، دیگر نمی شود جلوی انزال را گرفت. بعد هم مرحله explusion یا انفجار اتفاق می افتد که انقباض های عضلانی ریتمیک است برای شوت کردن منی به بیرون.

هنر یک مرد این است که تحریکات را طوری کنترل کند و آن نقطه غیر قابل بازگشت را طوری بشناسد که تا قبل از رسیدن به آن، همه چیز تحت کنترل باشد. این مهارت، آموزش لازم دارد.

 سوال نهم: آیا زودانزالی را درمان نکنم برایم ضرری دارد؟

زودانزالی، کیفیت رابطه زناشویی را پایین می آورد. کیفیت، هم برای زن مهم است هم برای مرد. خیلی خانم ها اصلا با نزدیکی ارگاسم نمی شوند و آقای شوهر می تواند قبل از دخول همسر را به ارگاسم برساند. بنابراین همیشه، قضیه ارگاسم نشدن زن به دلیل کوتاه بودن نزدیکی مطرح نیست. قضیه این است که حتی بعد از ارگاسم، خانم همسر از اینکه می بیند شوهرش نمی تواند حتی چند دقیقه نزدیکی داشته باشد، حس بدی پیدا می کند. وقتی احساس رضایت در اتاق خواب کم شود، وقتی اتاق خواب سرد شود، همه خانه سرد می شود؛ حتی آشپزخانه!

گذشته از این، هر مردی هم دلش میخواهد قضیه طولانی شود و لذت بیشتر؛ پس به دنبال انزال زودرس، یک جور احساس سرخوردگی و حتی بی کفایتی می کند. این حس با او هست، تا رابطه بعدی. در رابطه بعدی هم استرس دارد؛ که باز هم دوباره آن اتفاق که نباید بیفتد می افتد. و باز حالمان گرفته می شود. و باز در فعات بعد، تکرار و تکرار این احساسات منفی.

جمع شدن احساسات منفی، در فرایندی که باید لذت بخش باشد، اما نیست، نتیجه اش می شود تعطیل شدن میل و توانایی جنسی.
خیلی از مردان، مخصوصا آنها که به رضایت همسرشان در سکس بیشتر توجه دارند، به دنبال زودانزالی طول کشیده، ممکن است دچار اختلال نعوظ شوند، یا حتی کاهش میل جنسی. اینها عوارض درمان نکردن زودانزالی است. وگرنه تا امروز عارضه دیگری برای آن اثبات نشده.

سوال دهم: برای درمان چه باید بکنم؟

از یک سکس تراپیست وقت می گیرید. سکس تراپیست ها موجودات ترسناکی نیستند. آنها هیچ کاری نمی کنند جز مشاوره. یعنی فقط در جلسه اول، به شما می گویند که در یک ماه آینده باید در روابط زناشویی تان چه کار کنید. بعد هم می گویند یک ماه دیگر بیا ببینم چه کار کردی. شما ممکن است یک ماه بعد بیایید و بگویید: دکتر! من فقط 20 درصد بهتر شده ام! و من سکس تراپیست به شما می گویم اینکه عالی است! مگر قرار بود چه کنیم؟ کدام مهارت هست که یک شبه در آن به بالاترین مدارج برسید؟

درمان زودانزالی به همین راحتی است. البته حوصله می خواهد و پیگیری.