ملاک تشخیص

ملاک تشخیص:

اکثر منابع، استاندارد طول آلت را به صورت شل و کمی کشیده شده از نوک آلت تا پایه آلت محاسبه می­کنند. برای یک نوزاد سر موقع طول آلت کمتر از 2 سانتیمتر و برای بالغین کمتر از 4 سانتیمتر را شامل می­شود. اگر طول آلت دارای توزیع نرمال باشد، 6/0% از آلتها در گروه میکروپنیس قرار می­گیرند.

علل:

این حالت علل مختلفی می­تواند داشته باشد. یکی از شایعترین عواملی که باعث این شرایط می­شود، تولید ناکافی یا کم شدن تأثیر آندروژنها قبل از تولد می­باشد.

از این موارد می­توان به تکامل غیرطبیعی بیضه­ها، تولید ناکافی تستوسترون و مشتقات آن، سندرمهای کاهش حساسیت به آندروژنها، تحریک ناکافی توسط هیپوفیز (کمبود گونادوتروپین) یا سایر اشکال هیپوگنادیسمهای مادرزادی اشاره نمود.

میکروپنیس می­تواند یکی از علایم اختلالات مادرزادی ژنتیکی که در کروموزومهای غیرجنسی رخ می­دهد، باشد. گاهی نیز به دلیل کاهش مادرزادی هورمون رشد یا کاهش فعالیت هیپوفیز رخ می­دهد.

معمولاً این پسربچه­ها به متخصصین غددد درون­ریز کودکان ارجاع داده می­شوند و پزشک پس از تأیید تشخیص می­تواند با تجویز داروهای هورمونی این اختلال را درمان نماید.

اکثر پسربچه­های 8 تا 14 سالی که ارجاع می­شوند:

1)دارای آلتی هستند که در چربی ناحیه بالای آلت (سوپرا پوبیک) پنهان شده است.

2)استخوان­بندی درشتی دارند که آلت غیربالغ کوچک به نظر می­رسد.

3)تأخیر در بلوغ دارند که در آینده روند طبیعی خود را طی خواهد کرد.

باید توجه داشت که این اختلال در نژادهای مختلف تعاریف و پراکندگی گوناگونی دارد و برای اظهارنظر می­بایست تحقیقاتی در این زمینه در جمعیت هدف انجام گردد.

پیوستها:

میکروپنیس|متخصص وازکتومی|درمان عدم نعوظ|برگشت وازکتومی||درمان انزال زودرس