خود ارضایی کودکان

مشخص شده است که بعضی از افراد در هر سنی به دلایل مختلف خودارضایی می‌کنند. ممکن است این مسئله به حفظ آرامش آن‌ها کمک کند یا حس خوبی برای آن‌ها داشته باشد. اما در مورد خود ارضایی در کودکان، استمنا در کودکان یا مستربیشن در کودکان (Masturbation in children) چه می‌توان گفت؟ احتمالا این مسئله بیشتر از سر کنجکاوی و تلاش برای اکتشاف بدن نیست؟

طبق آمار، حدود ۸۰ درصد از کودکان در سنین ۹ تا ۱۲ سالگی برای حداقل یکبار خود ارضایی را تجربه کرده‌اند. بنابراین ارائه پیام‌های مثبت جنسی از سوی والدین به فرزندان، در عادی‌سازی این رفتار و کاهش احساس اضطراب، ترس و شرم کودکان در مورد بدن و جنسیت خودشان اهمیت دارد.

کودکان ممکن است رفتار جنسی سالم خود را به طرق مختلف، از طریق بازی و روابط با دیگر کودکان ابراز کنند. نحوه انجام این کار بستگی به مرحله رشد آن‌ها دارد که در ادامه به هر بازه سنی اشاره خواهیم کرد.

والدین و مربیان کودک معمولا در مورد رفتار خود ارضایی کودکان سوال های زیادی دارند و ممکن است نگران این رفتار کودکان بشوند. آیا خود ارضایی در کودکان طبیعی است؟ در چه سنی بیشتر رخ می‌دهد؟
آیا خودارضایی نشانه یک اختلال روانی است؟ آیا نتایج بدی دارد یا منجر به آسیب به کودک می‌شود؟ چگونه می‌توان متوقفش کرد؟ تربیت جنسی کودکان در این زمینه چه نقشی دارد؟ روش‌های ترک خود ارضایی چیست؟

خود ارضایی کودکان

خود ارضایی یک رفتار خود تحریکی است که کودکان برای کسب لذت انجام می‌دهند. آن‌ها معمولا نواحی تناسلی خود را مورد مالش قرار می‌دهند یا به وسیله یک شی آن را لمس می‌کنند. برخی کودکان ممکن است هرگز این کار را انجام ندهند، برخی به میزان کمتر و برخی بیشتر. طبق نظر متخصصان، خود ارضایی کودکان، عملی نسبتا شایع و طبیعی است و جایی برای نگرانی ندارد. هرچند که خود ارضایی، نرمال محسوب می‌شود ولی به این معنی نیست که کاملا به آن بی توجهی کنید. بهترین کار این است که رفتار خود ارضایی را پایش کنید و تحت نظارت قرار دهید. توجه کنید که چه مواقعی این کار را انجام می‌دهد؟ چند بار؟ با چه فواصلی؟ پیشنهاد می‌کنیم مقاله تربیت جنسی کودکان را مطالعه کنید.

نشانه‌های خود ارضایی در کودکان

کودکانی که خود ارضایی می‌کنند اغلب خود را بر روی زمین می‌کشند؛ ممکن است خود را به عروسک و یا سایر اشیا بمالند. کودکان اغلب در زمان‌های استرس و اضطراب دست به خود ارضایی می‌زنند؛ مثلا با دست سعی در تحریک اندام جنسی خود می‌کنند. خود ارضایی در کودکان اغلب به صورت ناگهانی است و علائمی همچون گر گرفتگی، تنفس سریع و عرق کردن را از خود بروز می‌دهند. در این وضعیت ممکن است برخی والدین تصور کنند کودک بیمار است و یا در حال تشنج کردن است.

همه این سوالات و نگرانی‌های والدین در مورد خود ارضایی فرزندشان آن هم در سنین کم، آن‌ها را به این فکر فرو می‌برد که “کجا اشتباه کردم”. باور به اینکه خود ارضایی مساوی با میل جنسی است، والدین را نگران‌تر می‌کند. اما مگر خود ارضایی دلیل دیگری هم دارد؟

راهنمایی‌هایی هنگام برخورد با خودارضایی کودکان

برای کنترل خود و نحوهٔ برخورد با این رفتار کودک می‌توانید توصیه‌های زیر را امتحان کنید:

اصلاً وحشت نکنید: خودارضایی کودک کاری کاملاً طبیعی است. آسیب فیزیکی یا ریسکی برای سلامت ایجاد نمی‌کند یا به این معنا نیست که فرزندتان در آینده به یک معتاد جنسی تبدیل می‌شود. خودارضایی در کودکان خردسال ماهیت جنسی ندارد، یعنی به آن شکل که برای بزرگسالان است نخواهد بود، زیرا کودکان خردسال نمی‌دانند رابطهٔ جنسی چیست.

همچنین گرچه بازی آشکارا جنسی در کودکان بزرگ‌تر اغلب هشداری نشانگر آزار جنسی کودک یا قرار گرفتن او در معرض محتوای جنسی نامناسب است، اما صحت این موارد برای کودکان خردسال فوق‌العاده بعید است، چون آنها در سن خردسالی اصلاً مهارت‌های تخیلی لازم برای این نوع رفتار را ندارند. کودک خردسالی که مورد آزار جنسی قرار گرفته است بیشتر احتمال دارد که منزوی و کناره‌گیر شود یا ناگهان در خوابیدن مشکل پیدا کند.

به افراط در این کار به شکل آگاهانه دقت کنید: یک کودک ممکن است با خودارضایی به ارگاسمی برسد که با نفس‌نفس زدن، سرخ شدن و آهی بلند در انتها همراه باشد که باز هم این چیزی نیست که نگرانش شوید. اما در موضوع خودارضایی هم درست مثل هر چیز دیگری، افراط می‌تواند نشان‌دهندهٔ یک مشکل باشد. به گفتهٔ کارشناسان، اگر کودکتان دائماً یا بیش از حد خودارضایی می‌کند، ممکن است نشانهٔ این باشد که احساس اضطراب می‌کند، از لحاظ عاطفی پریشان است یا در خانه توجه کافی به او نمی‌شود. اگر فکر می‌کنید ممکن است مشکل این باشد، با یک پزشک اطفال مشورت کنید.

آن را نادیده بگیرید: شما ممکن است قبلاً به فرزندتان گفته باشید که برخی از بخش‌های بدنش خصوصی هستند و تنها خود او، والدینش یا پزشک می‌توانند آنها را لمس کنند. بسیاری از والدین تلاش می‌کنند مفهوم حریم شخصی را به عنوان راهی برای جلوگیری از آزار جنسی به کودکانشان توضیح دهند و منطقی به نظر می‌رسد که این مفهوم را به خودارضایی هم بسط دهیم. اما ممکن است این توضیح در ذهن کودکتان جا نیفتد، چون حریم شخصی برای یک کودک زیر سه سال هیچ معنایی ندارد.

کودک در این سن به طور ذاتی به دنبال تحریک و عصبانی کردن است، بنابراین اگر شما به آن توجه کنید، احتمالاً فقط باعث می‌شوید که این کار را بیشتر انجام دهد. بهترین راه این است که جای دیگری را نگاه کنید یا خود را در غرق فعالیت دیگری کنید.

حواسش را از آن منحرف کنید: با اینکه شما می‌دانید این طبیعی است و بسیاری از بچه‌ها این کار را انجام می‌دهند، اگر فرزندتان در مقابل دیگران شروع به خودارضایی کند، احتمالاً خجالت‌زده می‌شوید. اگر نمی‌توانید آن را نادیده بگیرید، منحرف کردن حواس کودک بهترین گزینهٔ شماست. خودارضایی خیلی شبیه انگشت کردن در بینی است، یعنی او این کار را انجام می‌دهد چون کسل شده است، چون دستانش آزاد و بیکار است و توانایی انجامش را دارد.

اگر دست‌های کودکتان در زمان نامناسب برای مثال در مقابل اقوامتان به سمت شلوارش می‌رود، یک اسباب‌بازی را دم دست نگه دارید تا به او بدهید. او را دعوت کنید تا که یک پازل را با هم حل یا توپی را به سمتش پرتاب کنید تا بازی شروع شود؛ در کل، هر کاری که دستانش را از شلوارش دور نگه می‌دارد.

مراقب واکنش خود باشید: واکنش والدین به خودارضایی ممکن است بزرگ‌ترین خطر را برای بچه‌ها ایجاد کند. اگر به فرزندتان برای کشف بدنش احساس گناه بدهید یا اگر این احساس به او القا شود کاری که انجام می‌دهد کثیف یا ناشایست است، او ممکن است احساسات جنسی و لذت‌بخش را با احساس گناه و شرم ارتباط دهد.

به گفتهٔ روان‌شناسان، اگر پدر یا مادری واقعاً از این موضوع اذیت شود، بیشتر از اینکه چیزی دربارهٔ کودک را نشان دهد، حقایقی در مورد فرایند بزرگ شدن خودش را به ما می‌گوید. بسیاری از افراد با احساسات متناقضی در بارهٔ رابطهٔ جنسی بزرگ می‌شوند و پیدا کردن جایی که بتوانید در مورد این احساسات با دیگران صحبت کنید به شما کمک می‌کند بتوانید این مسائل را در حال حاضر و در آینده مدیریت کنید. پس در کنار بزرگ شدن کودکانمان، به دنبال رفع برخی مشکلاتی که سال‌هاست ما را آزار می‌هد هم باشیم.
شرایط مساعد کننده خود ارضایی در کودکان
همانطور که گفتیم خود ارضایی در کودکان به دلایلی همچون بیماری پوستی ، شلوار تنگ ، کرمک و … پیش می آید حتی گاهی کودک در شرایطی قرار می گیرد که دلش می خواهد با آلت تناسلی خود بازی کند .

کودکانی که در بیمارستان بستری می شوند به این علت که در آن ها کاری برای انجام دادن ندارند بیشتر با آلت تناسلی خود بازی می کنند .

در مدارس شبانه روزی کودکان را در ساعتی معین به رخت خواب می فرستند و گاهی کودکان مجبورند مدتی در رخت خواب بمانند و برای اینکه کاری برای انجام دادن ندارند خودارضایی می کنند .

کودکانی که در خانواده و با والدین رابطه خوبی ندارند ، برای آرام کردن خودشان روی به خود ارضایی می آورند . لازم به ذکر است بدانید خود ارضایی در واقع نشانه هایی از اضطراب ، اختلالات روانی و احساس نا امنی کودک است .

1⃣رسم بر این است که والدین تسهیل‌کننده‌ی ازدواج فرزندانشان باشند، اما گاهی ناخواسته به مانع آن تبدیل می‌شوند. چطور؟
ریشه‌ی این ماجرا به نوع رابطه‌ای که فرزند در زمان کودکی از آن‌ها شاهد بوده برمی‌گردد. به عبارت دیگر اگر آن‌چه که کودک از رابطه‌ی پدر و مادر می‌بیند، دوستی و تفاهم باشد، تأثیری مثبت بر تمایل او به ازدواج می‌گذارد و اگر شاهد خصومت ورزی‌های آن‌ها باشد تأثیری منفی.
افرادی که معتقدند “ازدواج مساوی با بدبختی است” یا “نمی‌توانند از این دوران طلایی(مجردی) دل بکنند”، شاید با چنین تجربه‌هایی مواجه بوده‌اند.
2⃣ترس‌های ناخودآگاه هم ممکن است در دوران کودکی ایجاد شوند و هم در طی دوره‌های بعدی زندگی.
برای مثال دختر خانم 30 ساله‌ای که مدت‌ها پیش رابطه‌ای دو ساله و صمیمی را با پسری همسن خود تجربه کرده بود و از آن انتظار ازدواج داشت، متوجه دروغ‌های طرف مقابل درباره‌ی وفاداری به خودش شده و به اصطلاح رابطه را کات کرده بود. در طی چند سالی که از آن ماجرا می‌گذرد، او آن‌قدر خودش را غرق در کار کرده و آن‌چنان درآمد و اعتباری به‌هم‌زده است که به قول خودش “نیازی به آقا بالاسر ندارد”. او اگرچه معتقد است آن قضیه برایش تمام شده اما در واقعیت چنین نیست، او دچار ترس از صمیمیت است، نداشتن حتی یک دوست صمیمی این ادعا را تایید می‌کند.
3کمبود عزت‌نفس، افکار و رفتار ما را تحت تأثیر قرار داده و به کاهش شانس ازدواج کمک زیادی می‌کند! چگونه؟
وقتی که عزت‌نفسِ کافی نداریم، صدای منتقدی را در ذهن خود می‌شنویم که می‌گوید: “هیچ‌کس از من خوشش نمیاد”، “من جذاب نیستم”، “کی حاضر میشه بیاد خواستگاری من؟”، “کی زن من میشه آخه؟» و . . .
در این وضعیت، فرد رفتارهای نامناسبی از خود نشان می‌دهد؛ مانند: بستن راه‌های ارتباطی با افراد جدید، منفی‌بافی، تَن‌دادن به رابطه با کسی که از استانداردهای مورد نیاز برای ازدواج فاصله دارد و . . .
به‌علاوه کاهش عزت‌نفس، کاهش اعتماد‌به‌نفس را به‌همراه دارد. در این شرایط نمی‌توانیم در روابط به خودمان اعتماد کنیم، بنابراین از عهده‌ی مدیریت درست آن‌ها برنمی‌آییم و طوری رفتار می‌کنیم که دیگران آن را حمل بر بی‌اعتمادی ما نسبت به خودشان می‌پندارند. در نتیجه، آن‌ها هم کمتر به ما اعتماد می‌کنند و تمایلشان را به ارتباط بیشتر با ما از دست می‌دهند.